Op de week
Gisterochtend was ik als één van de eersten op een nog ontwakende markt in mijn stadsie. Grootse plannen voor een memorabele paasbrunch, lege tassen mee in de rieten mand. Het zonnetje brak door, ondernemers lachten parelwitte tanden bloot en overal mocht ik van alles proeven.
Waarom is er geen kraam met het inmiddels algemeen geaccepteerde ‘craft beer’ dacht wensdenker Ed. Zo dronken als een aardbei weer naar huis. Daar uitleggen waarom je wel zes haringen hebt (voor de prijs van vijf) en geen paasbrood. Artisanaal bier: tijdens het brouwproces gooit de bebaarde brouwer een handvol neutronenkorrels in de pan. Een vriend die zelf ook grafisch vormgegeven lijkt maakt een kek etiket met ‘IPA’ (Ik Plas Anders). Je betaalt voor één flesje waar je vroeger een rondje van gaf.
De bakker, de slager, de visboer: ze vallen allen ten prooi aan het inflatiemonster – ‘We moeten wel, meneer’. Tijdens de boodschappen denk ik al aan wat ik ‘s avonds van zolder op Marktplaats ga zetten. Pure constatering, klagen is niet sexy, als halve tweeverdiener, met kind noch caravan. Er blijft zelfs over om twee keer per jaar dit overvolle land te ontvluchten om elders stikstof te happen en nu eens als toerist en niet als inwonend burger bedot en gemanipuleerd te worden. Dit alles in een prachtige omgeving.
Terug naar de markt, spreekwoordelijke vrijplaats van vraag en aanbod. Ik snap dat de hardwerkende ondernemer de tijdens de pandemie gederfde inkomsten wil recupereren. Ik begrijp – enigszins – de werking van de olie economie. Maar je hoopt toch dat rond Pasen van de zeven deugden met name ‘matigheid’ iets aan betekenis wint. In de periode waarin onze zonden door De Grootste Opoffering vergeven werden. In antwoord op de ‘onsje meer-vraag’ werp ik nu ‘Mag het een dubbeltje minder?’ tegen.
Na de marktgang – altijd gezellig, grappen en grollen bij de slager waar ze iedere zaterdag sketches in plat Utregs opvoeren – liep ik een filiaal van Op De Week, verantwoord bakker, binnen.
Die hebben de lekkerste scones, die oorspronkelijk Schotse krentenbol. Net zoals met het appeltaart aroma bij een huisbezichtiging wordt je hier door de geur-van-vers alvast gemasseerd om tot aankoop over te gaan. De prijs van de scones staat op een handbeschreven zonvormige prikker, de bankkaart zit al in je knuist. Zo’n scone is incompleet zonder room en jam. Die blijken de prijs te verdubbelen! Afgevuld in twee cupjes waar je dochter van elf nog niet voor naar de H&M wil. Waar je nog geen ei in kunt zetten. ‘Ook biologische producten, hoor’. In gedachten dwaal ik af naar een plaats waar ik zelf biologische producten produceer. Nerdmans rekent onderweg naar huis door dat deze jam in een volwassen pot zou resulteren in een prijs van €19,50. Nu kom ik wel eens in een biologische winkel . .
Ik heb overal de plakkertjes maar afgepeuterd om de stemming niet al te zeer te laten inzakken, want jemig de pemig, wat is alles duur geworden.