Inchecken
Algerijnen met wapens komen toch het beste tot hun recht in Algerije, vind ik. Beter dan in de trein tussen Arnhem en het rustieke Ede-Wageningen. En dan nog zie ik ze het liefst alleen als acteurs in een vrijzinnige film. Zo’n film die ze in landen als Saoedi-Arabië, Jemen en Iran niet vertonen. In zulke landen vertelt de regering de bevolking dat als ze Verlichting willen, ze op het knopje kunnen drukken. Ik ben trouwens helemaal niet zo’n voorstander van wapens.
Wat is er gebeurd? In de nacht van zaterdag op zondag vorige week hield een groep Eritreeërs ‘gezellig’ een steekpartijtje met een collectief Algerijnen. In een rijdende trein. Tussen passagiers die doodsangsten uitstonden. Hulde aan het treinpersoneel dat zich heldhaftig tussen beide groepen positioneerde.
Een aantal vragen dringt zich aan mij op:
- Wat doen asielzoekers gewapend in de trein.
- Zijn ze nu helemaal van de pot gerukt.
- Wat zou ik doen met een miljoen.
Dit voorval volgt kort op het vorige, waar een kansparel op station Vlissingen probeerde met een spuitbus en een aansteker een hoofdconducteur in vuur en vlam te zetten. Voornoemde ’incidenten’ noopten de NS tot het sturen van een brandbrief naar onze regering. ‘Laten we niet wachten tot er daadwerkelijk doden vallen. Laten we nu in actie komen.’ Schreven zij. Naar onze regering!
Ik voorzie Kamervragen, nachtenlange vergaderingen. Dat, en een overbekend recept van nog meer polarisatie met een mespuntje polderen. O, sorry. ‘Schorriemorrie!’ ’Kielhalen aan de hoogste boom!’
Nog wat overpeinzingen:
Lijkt mij risicovol, met scherpe messen in zo’n rubberboot? Wat vinden hun moeders/vrouwen hiervan? Kan ik veilig met de trein naar mijn werk, in Barneveld-Noord?
Misschien moeten we voor treinreizen dezelfde maatregelen treffen als voor vliegen? De stations hebben al in ‘state of the art’ poortjes voorzien, nu nog eerste en tweedelijns controlepunten en de backoffice optuigen. Sta ik daar om half zeven ’s ochtends in Utrecht, met mijn paspoort tussen mijn tanden, met één hand mijn broek op te houden terwijl ik met de andere geoefend de broekriem uit de lussen trek. Alvorens ik mij op mijn sokken, met mijn armen gebogen in de overwinningsstand (precies zoals op het infobord) door de elektronische bliep bliep boog beweeg. Geen koffie, thee of welke vloeistof dan ook mee de trein in. Je bagage krijg je pas terug als deze in Barneveld door de explosieven tunnel is gegaan, bekeken door stagiair, functionaris en supervisor. Ik wens iedereen een prettige wedstrijd.
En ja, natuurlijk zijn het niet alleen asielzoekers, maar ook asociale ‘sportliefhebbers’ die zich misdragen in het openbaar vervoer. En daaraan wil ik toevoegen: ‘onder andere’.
Dit lijkt mij nu net iets waar deze regering, nog voor het reces, in de derde versnelling tot oplossingen kan komen. Mee kan scoren. Iets met ‘zachte heelmeesters’ en ‘stinkende wonden’.