Gegunde rust
‘Wie een kuil graaft voor een ander’
A – is een uitslover
B – valt er zelf in
C – doet dat op zijn dooie akkertje
D – weet niet
Als dit een echte multiple choice opgave was, bij het vraagstuk van deze column, zou ik geneigd zijn een laffe ‘weet niet’ in te vullen. De praktijk leert dat wanneer je het toneel van de religie van vrede betreedt, er heus niet gelijk strijd ontstaat, wel soms ‘gedoe’.
Wat is er aan de hand? Moslims in Nederland willen steeds minder vaak hun overleden dierbaren repatriëren naar het moederland. Daar kan ik mij alles bij voorstellen. Dat is hun goed recht. Ik wil de laatste zijn die in Nederland het licht uitdoet dat op rechten (plichten ook) en verworvenheden schijnt. Een Toonderiaans kromme zin, waarmee ik een lans wil breken voor een zuivere discussie. Het onderwerp vandaag is eeuwige grafrust. Voorgeschreven vanuit de islam. Overigens: ook onze joodse bevolking wil dat hun graven nooit meer geruimd worden. En hetzelfde geldt voor kaaskoppen die hun laatste rustplaats vinden op een natuurbegraafplaats.
Ik ben slechts een soms uit de bocht vliegende Hollander. Ik zou mij het liefst vergrijpen aan de vorm van een comparitie, zoals vrijmetselaars doen. Alle denkbare invalshoeken met evenveel openheid en respect de revue laten passeren totdat er vanzelf iets verstandigs uitkomt. Dat lijkt misschien wat op polderen als ik het zo terug lees, alleen heb ik daar qua ‘verstandig’ vaak een andere beleving bij. Ik ga zeker ook geen mening geven. Tenzij u geld stuurt – en veel. Voldoende geld om mij een deugdelijke duikboot aan te schaffen. Enfin.
We hebben hier wel een casus van formaat te pakken. Feit: iedere generatie moslims zal talrijker zijn. Feit: Nederland is één van de dichtstbevolkte landen ter wereld. Met krimpende vrije ruimte. Daarbij het gegeven dat onze regering in wat crises verwikkeld zit en de ambitie heeft om huizen te bouwen. Het getal van 900.000 is genoemd. In doorwaakte nachten doemt het beeld op van naar Friesland rijden om tegen betaling het laatste weiland te zien. Weidevogels zullen onze betonstaat voortaan overslaan.
Laat de -ologen en -agogen zich hier eens over buigen? Ik heb geleerd dat bijna niets in het leven zo belangrijk is, zó precair – en ook zo mooi kan zijn – als een waardig afscheid. Laten we elkaar dat gunnen, precies volgens de gewenste wijze – en niet ondanks een gewezen wens. De Nederlandse wet biedt de route. Eeuwige grafrust vanuit de islamitische opvatting is: “tot de Dag des Oordeels”. In de Nederlandse wetgeving is dit 99 jaren. De begraafplaatsen in Nederland bieden dus bijna letterlijk een eeuw(ige) grafrust aan.
Hopelijk kunnen de heren hier elkaar de hand reiken. Mogen wij allen rusten in vrede.