Het Kwade Oord
‘Bent u hier bekend? ’Een oudevrouwenstem uit een afremmende witte Polo. Ik boog mij naar het raampje en zei samenzweerderig zacht: ‘Veel jongedames hebben een poster van mij boven hun bed hangen.’ Het is een zegen en een vloek om talig te zijn. En daarom was ik hier.
Ik was zelf ook zwervende, had wat opeenvolgende straatnamen opgeschreven en verdomde het om Google Maps te raadplegen. Uiteindelijk kwam ik er, natuurlijk: een groot, vrijstaand huis in Amsterdamse School-stijl, diep weggestoken in de bossen bij Renkum. De website beloofde veel en ook de foto’s logen er niet om. (De foto’s niet, nee.) Er was geen TV – fijn, minimale afleiding en in de riante tuin was een hottub. Heel fijn, zelfs. De gewezen yuppen, nu marps (middle-aged rural professionals), die normaliter de B&B bestieren waren op vakantie en hadden de gastvrijheid aan hun tienerdochter overgelaten. Typje consumptiezieke TikTokker, met nagels tot aan Wolfheze.
Op de hottub lag een loeizware houten afdekplaat. Het gevaarte bestond uit twee halfronden, verbonden door een leren band. Op de vraag of we wellicht met zijn tweeën het kreng voorzichtig van de gedempte gierput konden schuiven kreeg ik een afgemeten: ‘Alleen mijn vader krijgt hem er weer precies op, dus LIEVER NIET.’ Haal je de koekoek! Nee, zij alleen, of haar moeder, kregen dat niet voor elkaar, maar WIJ, Nu, hier? Het ‘liever niet’ was zó nadrukkelijk uitgesproken door de Prom Queen, dat ik alle furies uit de hel vreesde als ik dit punt probeerde te maken. Harmonie leek mij bevorderlijk bij mijn schrijfretraite. Dus: halve deksel terug geklapt, halve hottub toch nog, niet de 360 graden, ‘splash around’ ervaring en ‘de wereld om mij heen van alle kanten bekijken’. Zoals online beloofd.
Het ontbijt. Ik heb in de verste uithoeken van Litouwen en Bulgarije, in de meest armetierige backpacker hostels niet zo beroerd ‘gefrühstückt’. Echt met geen pen te beschrijven. Een poging:
Van tevoren was verteld dat het bovenste planchet in de koelkast voor gasten was. Een ontbijtje van de bovenste plank, dus. ‘Kom maar op!’
Dag 1 – Ik had tot in de kleine uurtjes doorgeschreven, een legendarisch slaaptekort zou mijn hallucinatie kunnen verklaren? Op een bordje op het aanrecht in de goed geoutilleerde keuken (foodie moeder was kook enthousiast) lagen vier sneetjes oud brood. Daarnaast wat portiedoosjes strooisel en wat cupjes jam, twee: abrikozen. In de koelkast: oude en jonge kaas, zes plakjes en op een ander bord salami en kipfilet, die ik meteen al niet vertrouwde. In de vintage blikken broodtrommel de rest van het brood.
Dag 2 – ..(van) hetzelfde brood, een dag ouder, verder: zie boven
Dag 3 – Brood in broodtrommel inmiddels beschimmeld. Ik hoopte dat de eendjes niet ziek werden.
Er is mij nooit gevraagd of ik bruin of wit blief. Of een croissant, een beschuitje, een krentenbol?
Er was geen sap
Geen fruit
Geen yoghurt
GEEN VARIATIE
Kent u de Asterix en Obelix albums? Het laatste plaatje verbeeldt steevast het feestmaal. Terug naar het koelkast-tijdperk. Op de overige twee planchets visioenen van dat feest: eieren, snoeptomaatjes, pakjes Chocomel, partjes watermeloen, olijven, tonijn. De rijkgevulde gezinskoelkast met-een-plankje-voor-gasten. Ik heb drie dagen geleden mijn best gedaan op een snedige email aan de ouders. En cirkel als een havik boven mijn mailbox.