Marktverkenner
Als het bedrijf waar je werkt je – Rotterdams gezegd – laat weten dat je de sollici’tering kunt genieten’, dan moet je even resetten. Ik ben niet meer ‘piep’, ik ben niet meer ‘bloed’ en wat ik kan, willen jongeren best doen voor minder geld. Het enige wat ik vóór heb – dat moeten ‘riekroeters’ dan wel willen zien – is dat ik mijn rust bewaar en productief blijf. En zo weinig mogelijk meedoe aan de koffiehoekpraat. Een grote reset sowieso, want het is een prachtbedrijf en er lag rijp op het pad der ontwikkeling. Enfin.
Er is onrust binnen de winkel. Voor wie wel eens op een boerderij komt – of er zelfs één bezit – nee, dat is leuk – het is een beetje alsof het eerste daglicht in de kippenren valt. De kippen waren hier al wakker, maar wachtten beleefd totdat de hanen begonnen te kraaien. Een aantal kippen wordt nu preventief geruimd. Lang-verhaal-kort: ik ga de arbeidsmarkt weer penetreren. Keihard – en als er iets te lachen valt, zal ik u dat zeker niet onthouden. Het is dat of gitaar leren spelen. Maar het slecht weer seizoen is begonnen en op mijn leeftijd kan een koutje desastreuze gevolgen hebben. Dus. Bovendien hielden vrienden mij voor dat gitaarhelden als Michael Schenker, Steve Vai en Joe Satriani ‘van mijn generatie’ zijn, dus misschien moet ik concluderen dat ik die boot gemist heb.
Een scène uit het echte leven. ‘Uitzendbureau Mismatch, met Tiffeniii.’ Op de achtergrond hoor ik jonge mensen die het héél leuk met elkaar hebben – en Tiffany’s nepnagels die op een toetsenbord kletteren. Desgevraagd meldt ze mij dat de functie, waarvoor mij een gesprek was toegezegd, al intern vervuld is. Ik druip af met de belofte zeer zeker contact met haar te zullen houden, terwijl ik denk: Weet je wat jij van mij mag, met dat toetsenbord, Tiffany? Iets en ergens waar geen zonlicht schijnt.
Goed, je moet het vooral zelf doen. En grijnzen als een bedreigde chimpansee, als zo’n IQ nullus te dicht bij jouw kooi komt. Het recruiter gilde zit er vooral voor eigen gewin. Als je het solliciteren kunt zien als één grote spelshow en je een beetje bekwaamt in de bladibla chocoladevla, dan zit je voordat je het weet weer ergens droog binnen. Alleen ben ik de ratrace op dit punt in mijn leven eigenlijk wel beu. Ik ben nu meer van de gezellige cavia baan. Waar je op je dooie akkertje op het poortje met het lekkerste voer afstiefelt. Kiezen voor welzijn, voor de wereld van taligheid en boeken lijkt mij de nieuwe kans. Kiezen voor welzijn, in plaats van ‘kiezen op elkaar’.
Er is ergens een plek voor mij, waar ik mijn creativiteit en passie naar hartenlust kan inzetten. Waar kwaliteit en kwantiteit zich gezond verhouden. Waar niet ‘hoe ouder, hoe gekker’, maar ‘hoe ouder, hoe beter’ geldt. Iets met taal. Want taal is zeg maar toch echt mijn ding.