Buurman Jan
‘Geen oprechtere man, geen groter hart, geen lievere vriend’
Deze week namen wij afscheid van buurman Jan. Utrechter. 72 geworden, die K-ziekte kende geen genade. Meisje-mijn leidde de uitvaart. Gevoelens van verliefdheid en verdriet verdrongen zich op de voorgrond.
Jan heeft het goed gedaan. De manier waarop men afscheid van je neemt is de meetlat waarlangs je ligt, aan het einde van de rollercoaster.
Buurman Jan lééfde met volle teugen. We hebben geen foto kunnen vinden waar hij chagrijnig opstaat. Reizen, zeilen, koken, muziek – hij deed mij voor waar ‘het hem in zit’. Aan de eindstreep, als we achterom kijken, blijkt die carrière helemaal niet zo belangrijk te zijn. Jan wist dat al die tijd al.
Bovenstebestebuur leidde geen wereldschokkend bestaan. Tachtig mensen waren diep geroerd bij een warme, informele plechtigheid – hij had geen miljoenen volgers op de socials. Jan was influencer in een kleine kring, we gaan het nog vaak over hem hebben. Hij was geen bekende rapper, noch een man van veel woorden, maar elk woord was raak. Jan speelde een aardig moppie gitaar – toch: ‘Satriani, daar moet ik even voor gaan zitten’.
‘Gewoon’ een buurman, die een vriend werd. Waarvan er in Nederland meer zijn. Hij werkte zijn hele leven bij het spoor, betaalde belasting, mopperde, onderhield zijn eigen huis – en waardevolle relaties met mensen. In zijn levenstijd is Nederland wederopgebouwd, werden we hippies, kwamen de Surinamers, was er ontzuiling en ontkerkelijking, kwamen er bijna vijfhonderd moskeeën. Er was een Bijlmerramp, een vuurwerkramp, een politieke moord, we raakten strontverwend en langzaam op drift.
Zijn collega’s bij NS worden bedreigd en erger, ambulancepersoneel moet worden ontzet en ‘ze’ gooien vuurwerk onder een politiepaard.
Er is geen respect, geen geduld, geen mededogen.
Buurman Jan heeft wellicht ook eens een hoekje afgesneden bij de verzekering, als jongen zeker rottigheid uitgehaald en vast in een verjaardagskring eens gediscrimineerd.
Een goede buur is beter dan een verre vriend.