Speling
Kuifje is er niet geweest, of Hannibal passeerde moet ik nog uitzoeken. Hij heeft er in ieder geval geen olifanten achtergelaten – of het moet ‘die ene’ zijn die overal in Europa huist. Ook de Galliërs zijn niet te hulp geroepen, in Fürstentum Liechtenstein kunnen ze prima de eigen bonen doppen.
Op onze eerste avond ‘dijnden’ meisje-mijn en ik fijn, in een restaurant met honderden jaren historie. De muren hebben er oren, noch ogen – en zijn metersdik. In de Luther Stube, de kleinste ruimte, zaten wij – als enigen – in de verste hoek, met uitzicht op de eigen wijngaard. Er kwamen twee fitte eind-zestigers binnen, duur gekleed, getrainde zelfzekerheid. Omstandig bespraken zij in the Queen’s English de tafelschikking. Er stond iets te gebeuren.
De beste tafel, achter ons, was ‘een viertje’; de heren gingen schuin tegenover elkaar zitten, de langste met zijn rug naar ons toe. Na een kwartier ditjes en datjes gewisseld te hebben:
‘Doe jij nog wat in Amerika?’
‘Ik heb enkele minderheidsbelangen in Zuid-Amerika’ klapten zij als knipmessen overeind toen hun gastheer arriveerde. Hans Adam II, Der Fürst, nam plaats tegenover Stan Laurel. Wij merkten dat deze man van vijf miljard zijn zeilen moest bijzetten om het gesprek in de Engelse Fremdsprache te voeren. Het viel ons al eerder op dat de Liechtensteiners het vooral met eigen land en volk getroffen hebben. Hans Adam is overigens de enige ‘Führer’ die zijn complete land bezit: alle Liechtensteiners wonen op zijn grond!
Het gesprek ging over Grote Zaken, succesvolle kleinkinderen en massa-immigratie.
‘Unstoppable.’
Zo hoor je nog eens wat.
Over de speling van het lot. De plaats waar ik geboren ben, een steenpuist op de Bijbelbelt, heeft een stedenband met Schenectady, boven New York. Ik was daar in 2009 voor tolkwerkzaamheden tijdens een uitwisselingsprogramma. Op een mooie dag werd eenieder van ons groepje ‘honorary citizen’ (ik zag een stapel certificaten op de printer liggen). De laatste hand die de burgemeester gaf die ochtend was aan uw columnist. De eerste, twee uur later op de Mayor Conference of New York State, was aan Barack Obama. Volgens de ‘six degrees of separation’ theorie zijn we allemaal (maximaal) zes stappen van elkaar verwijderd. Als we ons dat eens meer beseften? Zou Obama nog één keer een stap willen zetten?