De geur van versgemaaid gras
Een bontgekleurd tentendorp vlakbij een verlaten vliegveld. Voor Pepijn begon die dag met de geur van versgemaaid gras. Langzaam hoorden hij en zijn vrienden het gezoem van de PA aanzwellen. Een brom, twee keer een keiharde plop en indraaien met Savatage – ‘Sirens’. Goedemorgen metalvolk. Ze kropen uit hun goedkope Hema tentjes (99 gulden – velen eindigden de korte kampeercarrière op de stort in Eindhoven).
De braadworsten van de vorige avond, een verbroederingsmaaltijd met Duitsers op de snelweg, waren weggespoeld met bier, veel bier. En nu was hij brak, ‘sehr brack’. Na toch zeker vijf, zes uur slaap, voor festivalbegrippen ‘zwaar OK’. Het Geloof in Gezond, dat na dit eerste ontwaken nog beleden werd, dicteerde dat het ontbijt op de camping plaatsvond. ‘De schijf van vijf, mannen!’
‘Schuif die maar in je …’
De genadeloze zon zorgde ervoor dat de verschillende melkproducten allemaal als yoghurt smaakten. ‘Dan smaakt lauw bier beter.’ Lauw bier, sap-uit-een-pak, brood met pindakaas en komkommer – ze konden er weer tegenaan. Pepijn keek met half toegeknepen ogen de kring rond. Iedereen zat in zijn eigen gedachtewereld, en bereidde zich voor op een legendarische dag. Zijn transistorradiootje citerend: ‘Gisteren is het naoorlogse filerecord gebroken. In alle richtingen files tot 25 km en langer.’
‘Ja, dat weten we, we stonden er middenin.’
Op de spaken in het wegenweb rondom de Lichtstad stond het verkeer muurvast. Wegwerkzaamheden waren ‘ongelukkig gepland’. Het fraaie weer lokte veel mensen naar Efteling en Beekse Bergen, een enorme toestroom van Duitse metalheads maakte de chaos compleet. ‘Mofrikanen’ – zoals Hummer de landsburen noemde – aangetrokken door verhalen van hen die voorgingen, en door specials op MTV en een Duitse zender.
Kloek politieoptreden had hier enig gezichtsverlies kunnen voorkomen. Gezichtsverlies van de instanties in kwestie. Voor aanvang van het festival waren ze doof geweest, voor waarschuwingen. Nu was er geen redden meer aan. Matrixborden boven de weg bestonden nog niet. In Duitsland scheen een lokaal radiostation mensen te ontmoedigen naar Nederland af te reizen. Metalheads weerhouden, op weg naar Gorefest, Kyuss, Sick of it All? ANWB directeur Nouwen reageerde op een urgent bericht van de organisatie dat zijn club ‘geen rekening hield met een onbeduidend festivalletje’. Waarvan akte. Geen stempels op zijn karmakaart.
De moeder aller metal festivals was begonnen als een feestje voor een paar duizend man in het centrum van de stad, op het parkeerterrein van de Dynamo club. Deze editie zag ruim zestigduizend bezoekers door de poortjes komen.
‘Voor 25 piek krijg je twintig bands – en sta je gratis op de camping, de auto naast de tent.’ Er was geen ingangscontrole, kofferbakken zaten vol met bier en rookwaren. Velen zouden de grillmaster in zichzelf ontdekken. Dat was de avond daarvoor al begonnen. Duitsers, ervaren in grillen, staken stilstaand op de snelweg hun wegwerp barbecues aan en offreerden ruimhartig hun worsten aan de Hollanders.
In het tentendorp ontstonden spontaan drank en drugshandeltjes. Pepijn zag andere mogelijkheden. Volgend jaar sta ik hier ook, met twee kramen en minstens vijf man. Zijn voornemens maakte hij meestal waar. Daar werk ik wel naartoe.
Na het ontbijt, gejaagd: ‘Ik heb mijn eigen ‘must see’-lijstje, ik zie jullie wel vooraan, of later op het terras.’ Behalve eetkramen was er nog een enorme, rechthoekige, witte tent – voor de Festival Fair. Identiek aan die van de buurman: waar wonden werden gehecht, magen leeggepompt en een enkele stagedive schouder terug in de kom geplaatst. De metal shop had het naar verwachting drukker. Factor vijftig drukker.
Daar was de verkwikkende grasgeur na het eerste uur al ver te zoeken.