Stilvallen
Van alle hufterigheid die de buitenwereld voor je in petto heeft, vind ik stilvallen het ergste. Een opgestoken middelvinger biedt tenminste duidelijkheid (waarom zijn daar nog geen verkeersborden van?) Negeren is vooruitzien, denkt u? Stilvallen als een vriendschap uitgeblust is. Of wanneer een email je niet bevalt. Of gewoon als je ‘niet meer gaat investeren’. In bepaalde beroepsgroepen lijkt stilvallen beleid te zijn – het wordt in ieder geval driftig beleden. Mensen die mijn pad kruisen en ineens stommetje spelen, ik geef ze graag het goede voorbeeld met voornoemd handgebaar.
Massaal stilvallen bij misstanden is nog verwerpelijker. De ‘silent majority’ heeft heel wat uit te leggen – helaas kom je niet voorbij de autoresponder. ‘Ik ben dan en dan terug van vakantie … en dan geef ik moreel ook niet thuis.’
Mijn digitus medius is chronisch aan het verstijven. Daar heb ik geen blauw pilletje bij nodig. Er is nogal wat aan de hand in de wereld. Gelukkig hebben we het songfestival nog. En de Formule I, het EK en WK en de Tour. Als je het zó bekijkt valt het allemaal nog wel mee? Het is altijd ergens mooi weer – en wij zappen vrolijk verder. Au sérieux, nu. Het domste volk ter wereld ging afgelopen week naar de stembus. Meer dan genoeg mensen vonden – velen ongetwijfeld met hulp – in hun buurt een bus en stemden op Dzjengis Khan, leider der Mongolen. En wierpen ons terug naar de Donkere Middeleeuwen. Want een stem op Trump is een stem tegen klimaatbeleid, sociale zekerheid, internationale samenwerking, vrije pers, strenge wapenwetten, inclusiviteit en democratische normen. Ik kan nog wel even doorgaan. Daar wordt deze column niet lekkerder leesbaar van.
Het land van de onbegrensde onbeschaamdheden, van ‘the American Nightmare’ – waar een veroordeeld crimineel president kan worden, steekt een dikke middelvinger op tegen de wereld.
Een vrouw, een donkere vrouw nog wel, was duidelijk een brug te ver. Mocht er een Kennedy-tje plaatsvinden, ik zou er geen traan om laten.